de wereld van het oneindige grijs,

wat weten we samen veel en wat doen we er vaak nog weinig mee

Vakantie

Heerlijk vakantie, eindelijk ruimt de tijd om wat boeken te lezen.
Een boek dat al lang op mijn lijst stond was de Starfish en de Spider. Hij was me al door een paar mensen aanbevolen. Zeker nadat ik in Marketing 3.0 van Philip Kottler ook nog referenties naar dit boek vond was het nu echt tijd.

Een ander boek waar ik al eens in begonnen was was De utopie van de vrije markt. Na het uitgebreid doornemen van begin was het nu het moment voor de rest van het boek.

Verbinden

Twee op het eerste gezicht heel verschillende boeken maar na het lezen van beide ook twee boeken die heel eenvoudig met elkaar te verbinden zijn.

Starfish and Spider

De starfish en de spider gaat in op twee heel verschillende organisatietypen. Die van de hierarchische spin waarbij als je daar de kop van verwijderd de organisatie zal sterven en die van de zeester waarvan een poot als je die erafsnijdt gewoon weer aangroeit, sterker nog waarvan soorten zijn waaruit de afgesneden poot weer een nieuwe zeester groeit.

De utopie van de vrije markt

De utopie van de vrije markt gaat ook over uitersten, met name het neoliberale denken aan met name de rechterzijde van het politieke spectrum.

Vertrouwen

In de starfish en de spider zie je woorden voorbijkomen als vertrouwen, verbondenheid, community, verspreiding van de macht. Mensen willen een waardevolle bijdrage leveren in het systeem van de zeester.

In de uitgebreide beschouwing van de ontwikkeling van economische ordeningsmechanismen in de utopie van de vrije markt zie je deze elementen ook terug. Geven hoort bij onze evolutionaire erfenis.

Conclusie

De conclusie die ik na het lezen van beide boeken trek is dat we eigenlijk al heel veel weten. We hebben een enorme schat aan historische kennis, we hebben een grote kennis over organisatievormen, we weten eigenlijk ongelovelijk veel over mensen en hoe ze in elkaar zitten.

Paradox

De paradox is wat mij betreft te vinden in het feit dat we hier nog veel te weinig mee doen. We laten ons keer op keer verleiden door de extremen van het spectrum omdat deze polen zo herkenbaar zijn. We laten ons verblinden door ideologien, we staren ons blind op modellen en we vergeten dat deze een stilering van een aspect van de werkelijkheid zijn. We maken ze vaak zelfs de waarheid. Of zoals te lezen viel in de Utopie van de vrije markt. Elke ideologie ziet zichzelf als een onontkoombare en natuurlijke visie op de werkelijkheid. Onderzoek heeft bijvoorbeeld aangetoond dat de meeste economische uitspraken performatief van aard zijn in plaats van descriptief. Een soort selffullfilling prophecy zeg maar.

Practical Wisdom

Practical Wisdom pleit echter voor weten dat de polen er zijn maar dat de echte verbindingen in het oneindige grijs liggen tussen het zwarte en het witte. Daarom ben ik zo blij dat zoveel mensen het grijs opzoeken, zien dat een integrale benadering, een holistische aanpak, veel meer recht doet aan de werkelijkheid. Dat je daarvoor polariserende modellen gebruikt om het beeld duidelijk te maken is prima, laten we ze allen alsjeblieft niet tot de werkelijkheid verklaren.