De negen levens van een kat

Een blog over dankbaarheid en verantwoordelijkheid nemen..

De levens

Mijn moeder lag in het ziekenhuis toen ze 6 maanden zwanger was van mij. Ze kreeg vroege weeën, veel te vroeg om natuurlijk geboren te worden uiteraard.

Ik was nog een tiener toen ik van een steiger afdook van de nog steeds bestaande camping Delta in Locarno aan het Lago Maggiore. Ik dook net iets te diep en kwam vol met mijn kin en neus op de bodem. Pas later besefte ik hoe fout dit af had kunnen lopen.

Toen ik 23 was liep ik samen met wat vrienden langs de ijswanden van de Rettenbachferner in Solden omhoog. Het doel wat een paar mooie sprongfoto’s te maken. Onderweg zei ik nog tegen een vriend om maar een beetje van de kuilen weg te blijven. De foto is gelukt maar toen we terug waren beneden in het dorp zagen we op ansichtkaarten hoe groot de gletsjerspleten op dat stuk waren.

De winter van 1997 geloof ik, brachten we met een grote groep snowboardend in La Plagne door. We zaten met een groepje boven een mooi poederveld en waren elkaar heel baldadig aan het zieken. Ik had er genoeg van en besloot verder te snowboarden en speerde in 1 streep weg. Het geschreeuw achter mij liet ik voor wat het was, dat geouwehoer… Beneden bij de lift hoorde ik pas dat ze hadden moeten lopen omdat door mijn wegsnowboarden een sneeuwlaag van 30-40cm over een breedte van ongeveer 20 meter brak en 50 meter naar beneden gleed.

Ik denk dat het 1999 was toen we met een groep World Online collega’s een weekendje op wintersport waren. Op de terugweg kwam ik met 170 km/h door onverwachte en niet te ziene gladheid in de slip toen ik op de snelweg van baan verwisselde om in te halen. De tweede slip is altijd het ergste kan ik ook uit eigen ervaring zeggen, de derde en de vierde vallen mee.

In 2000 reed ik in enigszins druk en relatief langzaam rijdend verkeer van Arnhem naar Frankfurt voor een zakelijke afspraak. Het was de dinsdagochtend om 6 uur na een heel zwaar Formule 1 weekend en ik voelde dat ik koffie moest gaan halen om niet in slaap te vallen. Ik had de DMarken al klaargelegd bij de versnellingspook. Die koffie had ik niet meer nodig want toen ik wakkerschrok van het feit dat ik met mijn linkerkant tegen de vangrail zat en een hengst naar rechts gaf, anderhalve baan overstak zonder iemand te raken en ik de auto uit de slip had, spoot de adrenaline mijn oren uit.

Ik was nog niet zolang begonnen met kitesurfen toen ik in 2003 lopende langs de Brouwersdam omdat er wat weinig wind was mijn kite even niet goed genoeg in de gaten hield. Het gevolg was dat hij uit de lucht viel, opeens weer wind pakte en mij over de basaltblokken de dam op sleurde. Mijn pak was kapot, mijn knie geschaafd maar daar bleef het gelukkig bij.

Het was ergens rond 2005 toen ik met een snowboardvriend terugkwam van een weekendje wedstrijdsnowboarden in Oostenrijk. We waren vlakbij huis en ik rook de stal. Ik reed op een zesbaans snelweg op de meest linkerbaan zo rond de 210 km/h. Voor mij maakte een auto aanstalten naar links te gaan. Ik liet even het gas los en seinde met mijn lampen dat ik er aan kwam. De auto bewoog weer naar rechts en ik gaf weer gas. Toen ik vlak bij hem was besloot hij toch naar de linkerbaan te gaan. Aangezien er op de middelste baan nog een auto reed, reden we uiteindelijk met drie auto’s vlak naast elkaar op twee banen.

Op een supermooie kitesurfdag ergens in 2010 was ik aan het genieten op Wijk aan Zee. Er stond een stevige 7 beaufort en de golven waren achteraan zo’n 4 tot 5 meter hoog. Ik hoorde me in mezelf zeggen: ‘nobody can stop me’ . Nou ehm, wel dus. Net toen ik ver op zee was om weer hoogte te lopen brak een van de lijnen van mijn kite. Om het feest compleet te maken schoot mijn schouder ook nog uit de kom. Daar lag ik tussen grote bakken van golven te dobberen op een paar honderd meter van het strand. Ik voelde een paar keer hoe de andere lijnen van mijn kite zich om mijn benen wikkelden en besloot om zo snel mogelijk helemaal afscheid te nemen van mijn kite. Al peddelend op mij board ben ik uiteindelijk naar de kant gekomen, daar zat mijn arm met wat hulp er gelukkig snel weer in.

Vanzelfsprekendheid

Ze zeggen wel eens dat een kat negen levens heeft en als ik het bovenstaande zo optel dan zijn het er bij mij al meer geweest.
Het was bijzonder om dit zo eens op een rij te zetten en ik moet zeggen dat ik schrok. Ik schrok van hoe close het soms is geweest en ik schrok van hoe vaak het is geweest. Wat mij echter het meest te denken zette is de vanzelfsprekendheid waarmee ik het gevoel dat het goed kwam over algemeen heb beschouwd. Voor velen zullen de bovenstaande voorbeelden getuigen van onverantwoordelijk en roekeloos gedrag maar vreemd of misschien wel erg genoeg heeft dat voor mij nauwelijks gespeeld. Zeker, op het moment zelf ben je geschrokken en blij dat het goed is gegaan maar dat gevoel slijt best snel. Back 2 live en business as usual zeg maar. Tegelijkertijd heb ik om mij heen vaak genoeg gezien hoe het mis kan gaan, van dwarslaesies tot begrafenissen.

Waar gaat het over?

Ik voel al een tijdje dat mijn leven aan het kantelen is. Het speelkwartier is voorbij en het voelt voor mij steeds belangrijker dat ik me bezig houdt met de dingen die er volgens mij echt toe doen. Als het in gesprekken niet of nauwelijks over deze dingen gaat, als mensen achter de vele zorgvuldig geconstrueerde maar kunstmatige façades blijven zitten en verschuilen dan verplaatst mijn aandacht zich eenvoudig. Als je aandacht zich verplaatst dan is het goed om je lichaam mee te nemen zei iemand mij vorig jaar heel treffend.

Het gaat er voor mij om dat ik verantwoordelijkheid neem en dankbaarheid toon voor het leven dat mij geschonken is. Wat het is waar ik de verantwoordelijkheid voor heb te nemen is is zich langzaam maar gestaag en steeds duidelijker aan het ontvouwen. Door bewust te kijken waar mijn aandacht naar uitgaat, door te blijven voelen waar het om gaat en door de vele mooie gesprekken met mooie mensen komt het steeds dichterbij en dat voelt goed, daar ben ik heel dankbaar voor.