A strong sense of love and belonging

Al een paar jaar ben ik een fan van de Ted talk van Brene Brown over de kracht van kwetsbaarheid. Voor het schrijven van dit blog heb ik de talk nog een keer gekeken en hij blijft voor mij van grote waarde.

http://www.ted.com/talks/brene_brown_on_vulnerability.html (inmiddels al meer dan 12 miljoen keer gekeken)

Met name haar omschrijving van de groep mensen die zich kwetsbaar op durven te stellen intrigeert mij nog steeds. De omschrijving die zij geeft is dat deze mensen geloven dat ze het waard zijn om erbij te horen en geliefd te worden. Ze hebben een gevoel van waardigheid, van goed genoeg zijn. 

Van kinds af aan geloof ik in reïncarnatie, in een verder niet geloofsbelijdend gezin is dat anders zijn dan de rest. Godsdienstverhalen vond ik prachtig en zo ben ik altijd naar de bijbel blijven kijken, als een groot boek vol verhalen met wijsheden. Onlangs kwam ik erachter door wat boeken over de gnostiek te lezen dat de verhalen soms nog krachtiger zijn dan ze lijken. Ik heb niets met een geloof of een stroming echter, voor mij hebben alle geloven en stromingen veel te veel last van hun eigen dogma’s. Toch kijk ik met een aan bewondering grenzende verbazing naar hoe mensen kracht, moed en energie putten uit hun geloof. Afgelopen jaar heb ik nog een dienst mogen bijwonen en dit weer ten volle kunnen ervaren. Ik zie dat deze mensen precies dat hebben wat Brene Brown omschrijft, a strong sense of love and belonging. Het geeft ze de kracht om door te gaan om persoonlijke ontwikkeling met alle pijn die erbij hoort aan te gaan.

‘We pretenderen dat wat we doen geen effect op andere mensen heeft.’

De maatschappij zoals ik hem ervaar zit helaas nog zo in elkaar, dat we dat pretenderen. Vandaag had ik een heftige sessie met een groep collega’s. Het was al snel duidelijk dat de pijn die bij een aantal mensen zat voor hen gevoelsmatig door mij was veroorzaakt. Dat maakte mij boos en verdrietig. Energetisch stond ik op ontploffen en het is ook zo niet waar ik wil zijn, in strijd met anderen en tegenover elkaar. Het verdriet was er bij mij dus ook. Ben ik goed genoeg is voor mij een belangrijk thema, een thema op mijn werk, een thema in mijn relaties. Als mensen mij niet erkennen, niet zien voor wat ik doe, als ik me niet gehoord voel, als ze alleen maar zeggen wat ik niet goed doe dan doet dat zeer. Dit was de groep die eigenlijk zei; ‘we hebben last van jouw gedrag, je doet het niet goed’. Zoiets doet pijn, ik zou graag willen dat het anders was en ik doe mijn best maar nu is dit voor mij wat het is, slechts in mijn puberteit heb ik me onbegrepener gevoeld.

De afgelopen 18 maanden zijn niet de makkelijkste uit mijn leven geweest. Het overlijden van mijn vader, het verlaten van mijn gezin, alles wat je dan over je heen krijgt, woorden met mijn moeder, de persoonlijke ontwikkeling, de nieuwe relatie, de onzekerheid van de fusie op het werk. Ik vond het best veel en hoewel er momenteel meer rust is, is het nog steeds genoeg . In alles wat er is gebeurd ben ik blijven proberen naar mijzelf te kijken en het bij mijzelf te houden. Leerzaam? Zeker! Pijnlijk, misschien nog wel meer. De strong sense of love and belonging was voor mij echter deels ver weg. Deels? Ja deels, daar kom ik straks op terug.

Als ik in het nauw wordt gedreven dan ga ik vechten, zo simpel is het. Het gevecht was echter niet met de groep maar met mezelf. Ik besef nu dat ik aan het vechten ben geweest, vechten voor een stukje erkenning, erkenning waarvan ik weet dat die er niet komen gaat. Ik probeer het bij mezelf te houden en dat is moeilijk blijkt. In mijn beleving ligt namelijk de bal niet alleen bij mij. ‘We pretenderen dat wat we doen geen effect op andere mensen heeft.’ Iedereen heeft effect op iedereen. Ik op de leden van de groep en de leden van de groep ook op mij. Voor mij is de balans zoek met hoeveel ik naar mezelf kijk en wat ik vind dat anderen hier ook te doen hebben en tegelijkertijd heeft het geen zin, maar dat vind ik een partij lastig zeg.

Zoals ik al stelde geloof ik in reïncarnatie. Dit geeft mij rust, de rust die ik vrijwel mijn hele leven heb ervaren in de vorm van ‘het komt wel goed’ dat is het altijd nog gekomen. Is het niet in dit leven dan komt er vanzelf een kans voorbij om de kennis van nu een volgende keer nog weer beter in te zetten. Ik ben (goed) genoeg geeft hierbij ruimte. Dit is het deel dat er altijd is en zal zijn en het andere deel, ach we blijven leren toch?