Een post van mijn verhaal op de Dag van de Retoriek 2013..

Hier staan is het uitspreken, een voor mij wezenlijke stap in mijn proces…
Be impeccable with the word….

Het thema

De uitnodiging van Jan Vaessen voor deze dag en het gekozen thema raakte mij. Vertrouwen, daar heb ik wel wat mee. Ik heb er al eens een speciaal blog aan gewijd en ook in diverse andere blogs komt het wel terug. Op een fijne inspiratiesessie bij Maria heb ik er ook al eens over mogen vertellen. In mijn werksfeer speelt het zeer zeker, menig OR sessie met het MT staat dit onderwerp op de agenda en mijn selectieve perceptie maakt dat ik het overal hoor. In de lezing van Jan Jonker over nieuwe transactiemodellen waarbij vertrouwen en belangrijke voorwaarde is, in de lezing van Jan Rotmans over dat we niet in een tijdperk van verandering zitten maar in een verandering van tijdperken en dat klein het nieuwe groot is omdat vertrouwen hierin veel beter gewaarborgd blijft. Yep, een kolfje naar mijn hand…. dacht ik….

Inspiratie

Een prachtige video over leiderschap inspireerde mij voor de titel.
Would you follow yourself was de titel van deze Soulbiography… Zou ik mezelf als leider volgen? Een vraag die ik diverse ondernemers heb gesteld de laatste tijd en diverse malen was hierop het antwoord van de ondernemer nee. Een vraag die nogal wat oproept dus. Vertrouw ik mezelf werd mijn variant hierop. De vraag stellen is hem beantwoorden en dat was confronterend, pijnlijk, heel pijnlijk… want mijn antwoord was een soort nee.

Schenden

In de zomer van vorig jaar heb ik het bijzondere en vrijwel onvoorwaardelijke vertrouwen in mij geschonden. Het doet nog steeds pijn om dit te zeggen, net zoals dit niet zonder de nodige moeite is geschreven. Ik had dit nooit van mijzelf verwacht, sterker nog op dit vlak was altijd best wel een moraalridder. Hard van zijn paard gestoten in dit geval. De aanleiding was een herkenning in een gesprek op een niveau dat ik nog niet eerder zo had ervaren. Na dit gesprek stond ik onder de douche en een aantal zinnen kwamen ongevraagd binnenzeilen. “Ik ben thuisgekomen’ was er een van en ‘het speelkwartier is voorbij’ was er ook een. Zo helder, zo luid en zo duidelijk. Niet te ontkennen.. Wat volgde was een rollercoaster waar ik deels nog steeds inzit. Alles werd op zijn kop gezet, op fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel niveau, niets was meer vast.

Zelfreflectie

Onlangs heb ik een lijst gemaakt met punten over mezelf waarover ik zelf een oordeel heb. Als ik duidelijk heb waar ik een oordeel over heb heb ik in ieder geval wat vastigheid zo was mijn redenatie, je kunt het maar beter onder ogen zien. Die lijst was langer dan me lief was, veel langer. Privé ben ik slecht in betalingen, ik betaal altijd maar vaak veel te laat. Een stom soort uitstelgedrag dat echt nergens over gaat. Zo zijn er nog wel wat meer punten. Ik kan mezelf dus niet helemaal vertrouwen. Mijn eigen mantra was altijd ‘het komt wel goed’ en zelfs daar had ik moeite mee om op te vertrouwen. Als ik mezelf niet kan vertrouwen als ik niet meer durf te vertrouwen op mijn eigen mantra waar kan ik dan wel op vertrouwen? Toen ik het onlangs even kort met nog weer een andere Jan, Jan Bommerez over mijn worsteling had gaf hij als reactie ‘blijven ademenen’.

OK blijven ademen…. maar waar ben ik dan, misschien helpt dat… ademen, zuurstof, bomen, ah bomen!

Verbinding

In Utah staat een groep Ratelpopulieren van 80.000 jaar oud. Het is een van de, zo niet het oudste organisme ter wereld. Ze bestonden al lang voor alle ons enigszins bekende beschavingen. Als deze bomen eens voor iedereen zouden kunnen spreken wat een verhalen zouden we dan krijgen. Het fascinerende aan deze bomen is dat ze eigenlijk 1 boom zijn. Onder de grond is alles met elkaar verbonden. Het is een beeld waar ik graag nog even bij stil wil staan. Stammen met elk hun eigen verschijningsvorm, hun eigen takken en bladeren maar onder de grond 1 wortelstelsel.

Het sluit namelijk aan bij het wereldbeeld dat ik op dit moment heb. Ik beschouw ons allemaal als onafhankelijk verbonden. We hebben allemaal een stukje in het oneindige grijs, allemaal onze eigen verschijningsvorm maar ‘onder de grond’ zijn we allemaal met elkaar verbonden, een met alles en iedereen. Voor mij is dit samenspel van onzichtbare maar toch voelbare verbindingen het Al, de onmetelijke intelligentie, god. Daarin zijn wij allemaal god, als deel en als geheel, Ik ben god, jij bent god, wij zijn god, als we het maar zouden kunnen zien, net zoals de bomen boven de grond iedere boom net iets anders maar onder de grond met elkaar verbonden. Ik besef dat dit voor sommigen blasfemie zal zijn, mijn excuses alvast en beschouw dit dan maar als een uitspraak van iemand die niet gelovig is opgevoed en op zijn manier zijn zingeving van het leven ontdekt en verwoord.

Inzicht

Het gezegde ‘wat gij niet wilt dat u geschiedt doet dat ook een ander niet’ kreeg voor mij hierdoor een hele nieuwe lading. Als we verbonden zijn doe ik dat wat ik een ander aandoe mezelf ook aan. Hoe bewuster we ons hiervan zijn des te mooier wordt deze planeet volgens mij. Ieder mens neemt dan volgens mij net als de boom en zijn bladeren dat wat het nodig heeft en niets meer. Hoe bewuster ik me hiervan werd des te bewuster ik ook ben geworden wat ik heb gedaan door het vertrouwen in mij te beschamen. Je ziet het pas als je het ziet zeg maar en mijn weg tot nu toe is dat ik veel dingen leer door mijn eigen ervaringen en fouten. Die ervaringen en fouten doen pijn, dat is niet prettig, maar ze helpen mij wel te leren. Zoals ik al zei, confronterend en pijnlijk.

Hulp

Een van de dingen die ik heb geleerd is dat op alle moeilijke momenten die ik de laatste tijd heb gehad er vaak uit onverwachte hoeken een oplossing werd aangereikt. Inzichten, middelen, een plek voor mezelf, openingen naar mensen, het herstel van belangrijke verbindingen, alles kwam voorbij. Synchroniciteit volgens de een, toeval volgens de ander, hoe het ook zij, het is welkom en ik ben er dankbaar voor. Niet zo gek eigenlijk als je verbonden bent. Wat nou als je je openstelt voor die verbinding, dan kan het echt stromen, letterlijk als je het als wortels beschouwd.

Wiebelig

Dat vraagt volgens mij wel dat ik aan de verbinding werk, dat ik er wat voor doe, dat ik er zelfs moeite voor doe. Hij is er altijd maar als je hem niet ziet, niet wilt zien, als je denkt in afgescheiden zijn in plaats van verbinding dan kan het ook niet stromen. Dan ben je zelf je eigen blokkade. Dat vraagt zeker een verbinding met mezelf, met alles wat ik heb, een herstel van mijn vertrouwen in mijzelf. Ja ik heb vertrouwen beschaamd maar in verbinding met mezelf kan ik zeggen dat ik een mens met de goede intenties ben. Ik ben er van overtuigd dat als ik de echte verbinding met mijn zelf kan maken de verbinding naar anderen veel sterker kan worden, net als die groep bomen van 80.000 jaar.. Het begin is er, het is nog wiebelig maar dit is wel het pad dat ik ga lopen… met een licht maar zeker vertrouwen…