Sport als metafoor voor het leven

Een gemiddelde afdaling van een berg is een aaneenschakeling van bochten. Weinig bijzonders op zich zo op het eerste gezicht. Voor mij is snowboarden echter veel meer dan die aaneenschakeling van bochten.

Zeker tien jaar geleden had ik het met een andere wedstrijd snowboarder over dit fenomeen. Hoe goed je run ook was door een slalom, een perfecte run bestond niet. Altijd liet je wel ergens iets liggen. Zelfs op een indoorslalom met 14 poortjes en een tijd van evenzoveel seconden, altijd en overal laat je ergens iets liggen.

Alpine snowboarden in mijn geval maar ik durf zelfs te stellen heel veel sporten in het algemeen zijn een prachtige metafoor voor het leven. Als je een willekeurige sport gaat beoefenen op een bepaald niveau dan kom je jezelf hoe dan ook op een bepaalde manier tegen.

Ik heb net weer lekker drie dagen gesnowboard. Heerlijk, even de batterij opladen, broodnodig in deze zowel zakelijk als prive hectische tijd. We hadden prachtig weer, lekkere temperaturen en een heerlijk zonnetje. De sneeuw was enorm wisselend van kwaliteit. Van kneiterharde kunstsneeuw met ijzige stukken tot bulten met papsneeuw in 1 afdaling. In dit soort omstandigheden is het enorm belangrijk dat je continue met je voeten blijft luisteren naar wat de sneeuw je vertelt. Weinig grip? Iets minder druk, of juist toch iets meer om door de harde laag heen te breken. Zachte sneeuw? Heel losjes snowboarden en er eigenlijk overheen waaieren, of toch volle bak erdoorheen carven. Zoveel verschillende soorten sneeuw, zoveel verschillende mogelijkheden.

Luisteren, luisteren, luisteren. De sneeuw vertelt je namelijk precies wat je moet doen als je maar blijft luisteren met je voeten. De hoeveelheid input die je geeft vertaald zich namelijk direct in een reactie van je board op de sneeuw. Het leuke van snowboarden is dat je direct wordt afgestraft als je niet goed luistert. Geef je teveel druk dan schiet je uit de bocht, geef je niet genoeg druk dan glij je onderuit. Hoe harder het gaat, hoe groter de afstraffing van de fouten. Zeker bij slalomsnowboarden, mijn dingetje, is snelheid essentieel en luisteren dus nog belangrijker.

Het leuke is wel dat ik van verre mijn snowboardvrienden herken. Iedereen heeft zijn eigen stijl, iedereen luistert op zijn eigen manier. Als je goed kunt luisteren dan weet je ook precies waar net niet optimaal hebt gereageerd.

Hoe goed luister je eigenlijk in het dagelijkse leven naar de input die je uit je omgeving krijgt? Hoe goed weet je daar in te spelen op de wisselende omstandigheden?

Met snowboarden ga ik nog regelmatig op mijn bek omdat ik niet goed genoeg naar de sneeuw heb geluisterd, omdat ik mijn eigen zin door wou drijven. De sneeuw is echter, soms letterlijk, keihard, wie niet luisteren wil die moet maar voelen. Voelen doet soms pijn, ik praat helaas uit ervaring. Mijn linkerenkel is niet optimaal meer, mijn rechterschouder gaat net iets te vaak uit de kom, die implantaten van mijn onder voortanden, allemaal het gevolg van niet goed willen luisteren.

En toch ga ik door, omdat het zo mooi is, omdat een paar goede bochten zo’n oneindig goed gevoel geven, omdat als je onderaan de helling staat na een lekkere run, je gewoon nog een keer wilt, omdat het snowboarden zo mooi is als je ook kunt genieten van twee goede bochten, omdat het leven ook zo mooi is als je kunt genieten van de kleine dingen.

Nu alleen nog eens beter luisteren naar wat ik van het snowboarden kan leren in mijn leven…..

In gedachten blijft de zin door mijn hoofd spoken… There ain’t such thing as a perfect run!

Genieten van het ondeindige grijs!

Hang Loose

Raymond