en het ook geen zin heeft om het uit te leggen…

Dag lieve, lieve pap,
Ik houd het kort, je was wat dit betreft een man van weinig woorden en taal blijft te beperkt, zeker op dit soort momenten. Hoe moet je het intense verdriet dat we voelen nou omschrijven, dat lukt gewoon niet….
Maar voelen doen we het zeker.

Je hebt meer gevochten dan wie ook, je mag nu rusten.

Volgens mam was je daar eigenlijk al mee bezig, het opgeven van de strijd, het krijgen van rust.
Ja…., ja….., ja….. had je zondag gezegd terwijl je, de luchten en het leven zoals zich dat buiten weer ontvouwde nog in je opnam.
Voor mij klonk dat als een berusting toen ik het hoorde, dan weet je volgens mij dat het einde nadert ook al wil je het niet.

Je hebt eigenlijk ook niemand laten merken hoe slecht het echt met je ging…..dat is je verdraaid goed gelukt. Je dood kwam voor ons allemaal toch nog als een verrassing. Als iemand aan je vroeg hoe het met je ging dan zei je steevast; “goed”. Je was wel ziek maar je was het ook niet. De laatste keer in Groningen liet je voor het eerst merken dat je helemaal stuk zat. De blik die ik toen van je kreeg zal ik nooit vergeten. Toen ik vrijdag voor de achteraf laatste keer wegging gaf je zelfs geen sterke hand meer, ook voor het eerst.

Wat zijn we trots op je, net zoals jij altijd met trots over opa sprak.

Elk kind wil graag een held als vader en wij hadden er een..
Iedere keer als ik het verhaal van die gigantische storing op de AKZO vertelde was ik zo trots op jou en hoe jij het deed. Ik zie je nog binnenkomen die ochtend, rond zevenen na een nacht doorwerken, binnenkomen, douchen eten schone kleren aan en weer naar je werk.
En zo waren er zoveel meer dingen, maar ik had beloofd dat ik het kort zou houden. Heb jij die Jerry Cotton al uit?

Niet voor niets had je de bijnaam McGyver.

Alles wat kapot ging kon je repareren, van plasticken strandslippers, auto’s, de TV tot de ketel, daar had je wat uren inzitten zeg. Niet alleen kapotte dingen repareren, ook dingen zelf maken, de versterker, je zelfgemaakte boxen, die ik nog altijd heb. Beter dan welke fabrieksbox dan ook. Het huis aan de Borgerbrink… Zelfs terwijl ik dit zit te schrijven en ik om me heen kijk hier aan de Bonte Specht zie ik overal jouw hand in.

Ik weet dat je graag had meegeholpen bij de verbouwing van ons huis net zoals opa dat bij jou had gedaan. Dat weten was genoeg.

Je ouders geven je het leven, zeggen ze wel eens en een van de weinige manieren om dat terug te geven is om het leven door te geven. Lieve pap dat heb jij met mam voor ons gedaan en wij op onze beurt met onze kinderen. Een deel van jou leeft in ons voort net zoals een deel van mij en Jeannette en dus ook jou in Tom, Tara, Nora en Irene doorleeft. Hoe mooi was het eigenlijk dat we samen Irene nog op het gemeentehuis hebben aangegeven.

De dood is en blijft iets onwerkelijks, nooit meer is niet te bevatten, niet voor wie dan ook van ons. Nooit zullen we nog van je kunnen genieten met jou er bij, nooit zullen we je ooit vergeten.

We gaan de gesprekken met je missen, jouw scherpe blik op de wereld, je afkeer van vals sentiment, je sociale hart, altijd klaar staan voor iedereen.

Hoe kun je nou iemand die niet zelfstandig is ergens voor verantwoordelijk maken en de schuld van geven.

Het was een van de laatste echte gesprekken die we hadden. Gesprekken die echt ergens over gingen, gesprekken die er toe doen.

We nemen de prachtige momenten samen en zeker die van de laatste tijd altijd mee. Wat zaten we samen fijn in de ondergaande zon op het strand in Turkije. Een van de vele fijne vakanties. Intens genieten van lekker eten en een bijzonder samenzijn met de kerst, nog een wijntje pap, nog eentje dan. Het feest van Albert waar iedereen was.

Onverwacht waren jullie toch nog op mijn verjaardag, aan je verholen grimas zag ik dat je het zwaar had maar wat was ik blij dat je erbij zat, wat was ik blij dat ik nog een keer voor jullie mocht koken.

Voor ons ben je altijd bij ons, in ons hart, in onze gedachten in wie wij zijn. Afscheid nemen blijft als je er zo over nadenkt vreemd maar hier en nu, op deze plek met iedereen die van jou houdt doen we dat, voor jou.
Dag lieve, lieve pap,

Als vier woorden die niets meer zeggen

En het ook geen zin heeft om het uit te leggen..

Ede Staal As vaaier woorden